Όλα ήταν ένα ψέμα? Ή απλά αυτοί είμαστε?

6.12.08 δολοφονήθηκε μαθητής 15 χρονών από όπλο ειδικού φρουρού στα Εξάρχεια. Για ένα χρονικό διάστημα 3 εβδομάδων περίπου ακλούθησαν πορείες που ζητούσαν την καταδίκη του δολοφόνου. Μετά από μερικούς μήνες ο σάλος έσβησε , όπως πάντα.

Θυμάται κανείς άραγε τι έγινε την 6.12.08?αν είχα ένα κοινό από κάτω πιστεύω πως θα είχα πολλές σωστές απαντήσεις. Όπως πιστεύω πως θα θυμάστε και τον μεγάλο αριθμό πορειών από μαθητές, φοιτητές, και από αγανακτισμένους πολίτες, καθώς και το χρονικό διάστημα που κράτησαν . Όμως τώρα που είναι όλα αυτά? ΞΕΧΑΣΤΗΚΑΝ . Απλά ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί πολεμήσαμε? Για να πατήσουν τα κόμματα στον αγώνα μας? Ή για να βολευτεί η κυβέρνηση εκμεταλλεύομενη τα γεγονότα και δημιουργώντας μια ομίχλη για να καλύψει τα φλέγοντα θέματα.. Άραγε θα μπορέσει πότε ο λαός να καταλάβει την δύναμη του και να διεκδικήσει αυτά που του ανήκουν?

Πάσχα, Νηστεία, και υποκρισία

Σκέφτηκα να αφήσω λιγάκι αυτό που ονομάζω εγώ “τέχνη” και να ξεκινήσω με έναν μονόλογο με την ελπίδα να γίνει διάλογος. Καταρχάς (και όχι καταρχήν που θα με διόρθωνε η κολλητή μου αν ήταν παρούσα) θα ήθελα να δηλώσω πως δεν πιστεύω σε κάποιο θεό ή κάποια ανώτερη δύναμη, με λίγα λόγια είμαι οπαδός του ορθού λόγου και της επιστήμης, hooligan του Διαφωτισμού και ενεργώ με βάση τις αρχές και την ιδεολογία μου που διαμορφώνουν την συνείδηση μου. Για εμένα λοιπόν το Πάσχα δεν είναι τίποτα περισσότερο από διακοπές, νόστιμο φαγητό, και τα πρώτα μπάνια στην κρύα θάλασσα. Κατά τα άλλα , σε όσους πιστεύουν . φίλους εχθρούς και αδιάφορους , καλή ανάσταση και καλύτερη χώνεψη.

.Silentap.

Αίγινα, το νησί των καλλιτεχνών, ή το νησί που θεραπεύει τις τέχνες

Αφήνοντας πίσω τα πυκνά φώτα της πόλης, και με προορισμό ένα νησί μικρό όμορφο και κοντά στην πόλη, ταξιδεύω δίχως έγνοιες με σκοπό να ξεχαστώ και να βρω στιγμές αναζωογονητικής χαράς.
Καθώς μπαίνω στο λιμάνι, χαζεύω με μια γρήγορη ματιά το νησί ξεκινώντας από ψηλά προς τα κάτω…όμως δεν διακρίνω κάτι το ιδιαίτερο, ΛΑΘΟΣ….συμπεραίνω όταν αρχίζω να τριγυρνώ βλέπω τόσα πράγματα για να χαζέψω.

.Silentap.

Όταν φοβάμαι να κοιτάξω ψηλά, κοιτώ μέσα στο νερό

Έξω ψιχαλίζει ,το νερό μαυρίζει, και εκεί που όλα δείχνουν νεκρά και ψυχρά, τριγυρνώ σε δρόμους και στενά για να βρω παρέα μέσα σε αντανακλάσεις, στην συντροφιά που κρατάει το φώς παίζοντας με το νερό… .Silentap.

.Silentap.

Για μια ακόμη φορά δείξαμε τι είμαστε!!!

Την Τρίτη 7.4.09 σημειώθηκε φονικό σεισμικό χτύπημα στην πόλη Λ' Ακουίλα της Κεντρικής Ιταλίας, οι μετασεισμικές δονήσεις συνέχισαν το πρωί της Τετάρτης, ενώ τα διασωστικά συνεργεία εξακολουθούν να αναζητούν επιζώντες.
Ο τελευταίος απολογισμός των νεκρών στην πόλη κάνει λόγο για 260 νεκρούς, σύμφωνα με την Πολιτική Προστασία, και χιλιάδες τραυματίες, εκ των οποίων περίπου 100 σε σοβαρή κατάσταση και περίπου 15 άνθρωποι αγνοούνται.
Μέσα σε αυτούς τους 260 νεκρούς βρισκόταν ένας έλληνας, ο φοιτητής Βασίλης Κουφολιάς 28χρονων, που σίγουρα θα έχετε αντιληφτεί μέσα από το ελληνικά Μ.Μ.Ε που αφιερώνουν παρά πολύ χρόνο στο περιστατικό αγνοώντας την ύπαρξη των άλλων θυμάτων. Ο θάνατος του έλληνα φοιτητή είναι αναμφισβήτητα ένα πολύ τραγικό γεγονός, Όμως ο υπερβολικός χρόνος που δόθηκε για τον θάνατο του έλληνα φοιτητή, και η απλή αναφορά στην ύπαρξη άλλων νεκρών, έδειξε για μια ακόμα φορά την αδιαφορία των ελλήνων και μια εγωιστική κοινωνία που δεν ενδιαφέρεται για τίποτα έξω από αυτή .
Οι νεκροί δεν έχουν εθνικότητα…

.Silentap.

Ο Ζαφείρης, ο γάτος μου.

Πριν λίγους μήνες πέθανε η πρώτη δίκια μου γάτα. Την είχα αποκτήσει στα γενέθλια μου στην 1η γυμνασίου, δηλαδή 10 Οκτωβρίου του 2004. Θα μπορούσα να πω, πως ήταν κάπως ιδιόρρυθμη γάτα. Τί εννοώ? Είχε πολύ έντονο χαρακτήρα για γάτα, θα μπορούσα να την αποκαλέσω Snob, ήταν μια σωστή κυρία. Και την φώναζα “Λου”. Όμως πριν λίγους μήνες πέθανε όπως προείπα. Στεναχωρήθηκα, όμως την στενοχώρια μου, ήρθε να σβήσει ο Ζαφείρης. Ένας μικρό γκρι γατάκι ράτσας(Blue Persian)!!!. Τον αγάπησα αμέσως, λες και ήταν αδελφός μου. Τον αγάπησαν όλοι, οι γονείς μου, οι φίλοι μου , όλοι. Τώρα μερικές εικόνες από την “Λου” , “Ζαφείρη” , και από άλλες γάτες που έχουν περάσει από την ζωή μου

Αυτός ήταν ο Ζαφείρης

Πάντα την έχω μαζί

Πάντα όταν περπατάμαι στον δρόμο βλέπουμε πράγματα όμορφα όμως δεν τους δίνουμε χρόνο, με την ελπίδα πώς θα τα ξαναδούμε. Όμως πορεμένος με αυτήν, την ανοίγω , την ρυθμίζω και ρίχνω, με την ελπίδα να πετύχω κάτι όμορφο στον ουρανό στην γη και στην θάλασσα που συχνά χαζεύω . Γιατί εγώ δεν συμμετέχω στα παιχνίδια της μοίρας , αλλά προσπαθώ να φτιάξω την ζωή μου όπως εγώ το επιλέξω. .Silentap.

Μια γειτονία που κρύβει πολλά μυστικά.

Καλλιθέα ,άσχημη συνοικία στα μάτια ενός περαστικού, που η ματιά του βλέπει ότι δεν βλέπει η καρδιά του, όμως κάποιων ανθρώπων η ματία δεν κοιτά τόσο χαμηλά αλλά κοιτά αρκετά καλά για να βρει όμορφα μέρη σαν αυτά